Het opbouwen van een partnerrelatie: liefde moet niet moeten.

Het onderstaande fragment is naar aanleiding van de advisering en coaching van Mariska, een 54 jarige medisch specialiste. Na het intakegesprek duurde het door omstandigheden bijna vier weken voordat een tweede gesprek kon plaatsvinden. En op een maandagmorgen mailde ze vervolgens dat ze dat weekend een ontmoeting had gehad die boven alle verwachting was geweest en dat ze binnenkort wel uitgebreider contact zou opnemen, maar dat ze eerst van het gevoel ging genieten sinds lange tijd weer eens verliefd te zijn. De betreffende afspraak die in de tweede helft van die week gepland stond, wilde ze vooralsnog annuleren.

Ik mailde haar terug dat ik erg blij voor haar was en voegde daaraan toe dat ze het rustig aan kon doen. Want dat een beetje prins pas een echte prins was als hij ook zou blijven. Twee weken later belde ze op een middag op en vroeg of ze op korte termijn een afspraak kon maken omdat ze graag iets wilde bespreken. Gelukkig was er drie dagen later al een mogelijkheid waarop we beiden konden. Aan het begin van het gesprek maakte ze een verdrietige indruk en ik vroeg haar of dat zo was en zo ja waarom dat dan was. ‘Het was even heel leuk', zei ze, ‘maar ik heb nu het gevoel dat het niet aan het doorzetten is, terwijl het zo fantastisch was.’ Ik vroeg haar hoe het gegaan was en ze deed haar verhaal.

Hoe het begon.
De keer nadat ze me vlak na een weekend gemaild had, hadden ze elkaar in dat weekend ontmoet. Die keer was hun tweede ontmoeting. De eerste ontmoeting was een week daarvoor geweest en ze hadden elkaar in de tussentijd met berichten bestookt en ook lange telefoongesprekken gevoerd. ‘Ik had na een paar dagen het gevoel dat ik hem al jaren kende’, zei ze, ‘Het voelde zo vertrouwd, zo goed." Die tweede keer waren ze ‘s avonds uit eten geweest en uiteindelijk bij hem thuis terecht gekomen. ‘Het klikte gewoon aan alle kanten', zei ze. ‘Ik voelde me zo op mijn gemak, en helemaal vrij.’Ik vroeg haar of ze samen hadden gevreeën. Ja', antwoordde ze. ‘Het klopte op dat moment en het was erg fijn. Maar daarna veranderde er wat. De dag erna moest hij ‘s morgens al redelijk vroeg weg en ik had ‘s middags ook wat, dus we zijn ieder onze eigen weg gegaan". Ik reageerde niet en ze vertelde verder. ‘De dagen daarna heb ik veel gebeld en gesmst maar hij nam vaak niet op en zijn smsjes werden korter en korter.’Ik vroeg haar of ze daar met hem over had gesproken. ‘Niet in eerste instantie', antwoordde ze. ‘Pas afgelopen weekend toen we elkaar weer zagen.'

Die ontmoeting bleek twee weken na de tweede ontmoeting te zijn. ‘Hebben jullie elkaar in de tussentijd dan ook nog ontmoet?', vroeg ik. "Weinig." zei ze. ‘Eigenlijk niet. Dan was er dit dan was er dat, we konden gewoon niet allebei tegelijk.'

'Dus eigenlijk hebben jullie elkaar nu zo'n vier weken geleden voor het eerst ontmoet, daarna veel gebeld en gewhatsappt en toen een week later elkaar nog eens ontmoet en ook gevreeën, daarna weer twee weken elkaar niet gezien maar wel weer gebeld en gewhatsappt alleen minder, en toen elkaar afgelopen weekend gezien. Dus eigenlijk was afgelopen weekend de derde keer in nu bijna vier weken tijd dat jullie elkaar gezien hebben?', vatte ik samen. "Ja." antwoordde Mariska. ‘En in plaats dat het fijn was, voelde het toch anders. Ik ben zo bang dat het toch weer een foute man blijkt te zijn.’Ik ging op die laatste opmerking niet in. In plaats daarvan vroeg ik haar of ze de laatste keer ook gevreeën hadden. ‘Ja’, zei ze. ‘Eigenlijk voelde het niet goed en wilde ik het niet, maar ik heb het toch gedaan. Ik was bang dat als we het niet deden en we elkaar weer een paar weken niet zagen, het alleen maar slechter zou gaan. Maar het was een vergissing, het was niet fijn.’

Ik zei dat ik me dat wel kon voorstellen aangezien ze eigenlijk naar mijn idee veel te snel waren gegaan. ‘Je kent hem eigenlijk nog nauwelijks', zei ik. ‘Je had hem de eerste keer maar een uurtje of wat gezien en de keer daarna een avond en een nacht. En nu dan deze keer.’‘Maar..', zei ze, ‘Ik had veel tijd met hem doorgebracht aan de telefoon en het voelde gewoon goed'.

Wat ging er mis?
Ik vroeg haar in haar gevoel te kijken om te kijken waarom ze nu eigenlijk de eerste keer gevreeën had met hem. Of dat achteraf puur alleen vanuit behoefte cq vanuit verlangen naar hem was, of dat er ook andere redenen mee konden spelen bijvoorbeeld het feit dat dan al ‘officiëler’sprake begon te worden van een relatie. Eén zwaluw in de hand is immers beter dan tien in de lucht… Ze dacht even na en zei dat dat laatste achteraf misschien toch ook wel mee had gespeeld. ‘Ik voelde me heel erg op mijn gemak bij hem, dat was gewoon zo. Maar ik weet wel dat ik op een gegeven moment dacht, dat ik nu niet moest aarzelen.’ Toen ik niet reageerde, vervolgde ze: ‘Nou ja, kijk, het is nu eenmaal niet gemakkelijk op mijn leeftijd. En als ik te lang had gewacht, was hij misschien weer iemand anders tegen gekomen'. Ik reageerde met de opmerking dat dit wel vaker speelde in beginnende relaties, maar dat er eigenlijk maar één goede reden was om te vrijen en dat dat het verlangen was naar elkaar.

'Het stuk wat nu ten onrechte is geweest', zei ik, ‘oftewel het stuk wat eigenlijk een bijbedoeling had en niets met oprechte emoties te maken had, dat krijg je vervolgens terug. En ik was daar ook wel een beetje bang voor. Vandaar dat ik je in de mail schreef dat je niet te snel moest gaan en dat je het op z'n beloop moest laten, rustig aan. Je kunt het niet dwingen en niet forceren. Toen je in het intakegesprek een paar keer zei dat je niet heel erg op zoek was en dat je ook gelukkig was alleen, toen zei ik niet voor niets dat je jezelf misschien op die manier eigenlijk voor de gek aan het houden was. Want dat je niet voor niets het gevoel had dat het óók fijn zou zijn echt weer iemand te hebben. En dat het oké was om te willen zoeken en te zeggen dat je graag een partner wilde hebben. Maar het stukje dat je eigenlijk verborgen hebt gehouden voor jezelf, dat krijg je vervolgens terug als je er vlakbij bent. Je kunt het vergelijken met een kind dat heel graag een snoepje wil maar denkt dat hij of zij dat niet gaat krijgen. Om makkelijker met dat gevoel om te kunnen gaan, roept het kind vervolgens om het hardst tegen zichzelf dat hij of zij dat snoepje eigenlijk niet hoeft te hebben, ja zelfs eigenlijk niet eens echt wil, terwijl het kind in werkelijkheid dat snoepje echt wel heel graag wil hebben. Op het moment nu dat het kind het gevoel heeft dat dat snoepje ineens toch binnen handbereik is, wordt het zo bang dat dat snoepje alsnog weggehaald wordt dat hij of zij niet kan wachten om het te pakken en het probeert te forceren. En terwijl dat snoepje bezig was naar hem of haar toe te komen, heeft het kind toch nog kans dat het snoepje weer weg gaat, omdat het kind ineens gaat forceren, teveel zijn of haar best te doen om het te pakken.'

Maar hoe nu verder?
Mariska dacht daar even over na. ‘Oké', zei ze, ‘maar als hij een snoepje voor mij is, dan ben ik dat ook voor hem, dus dan geldt je verhaal toch ook voor hem? Maar hij is nu veel afstandelijker dan ik geworden.’‘Het geldt in grote lijnen voor hem inderdaad ook', antwoordde ik. ‘Maar toch is het niet helemaal hetzelfde. Want jij lijkt veel meer dan hij het gevoel te hebben dat als je dit snoepje niet krijgt of pakt, je kans op überhaupt een snoepje bijna nul is geworden. Je lijkt er in ieder geval veel meer mee bezig te zijn. Dat maakt dat jij in het nadeel bent omdat het snoepje daardoor waardevoller wordt. Waardoor je geneigd bent meer moeite te doen en meer risico te nemen en dus een grotere kans hebt meer te gaan forceren. Het feit dat jullie gevreeën hebben versterkt dat alleen maar, omdat het snoepje oftewel de relatie daardoor meer binnen handbereik is gekomen en het dus erger is geworden het eventueel weer te verliezen.’Ze was even stil. ‘Oké', zei ze, ‘Maar hoe ga ik nu door? Wat raad je me concreet aan?’‘Dat hangt een beetje af van het contact wat je nu hebt', zei ik. ‘Het is in het algemeen het beste om het op z'n beloop te laten. Als het erin zit, komt het er vanzelf wel uit. Liefde overkomt je en is niet iets wat je kunt afdwingen of dat moet proberen. Maar jullie hebben niet voor niets zo'n gevoel gekregen, in eerste instantie, dat het klikte. Alleen hebben jullie daar een zware wissel op getrokken door vervolgens zo veel te whatsappen en over en weer te bellen zonder elkaar te zien. Dat heeft zo zijn voordelen alleen je mist ook steeds een stuk non-verbale informatie van de ander. Dus het betekent vervolgens dat je elkaar echt wel in de praktijk moet leren kennen voordat je seks hebt. Dus… tja.’Ik dacht even na. ‘Ik zou het gewoon met hem bespreken,’zei ik toen. ‘Hij zit er uiteindelijk net zo in als jij. Jullie hebben een leuke eerste tijd gehad, jullie hebben een bijzondere klik gehad en uiteindelijk wil hij hetzelfde als jij, namelijk ook een partner vinden en ook gelukkig zijn.’ Ze keek me aan. ‘Mannen zijn toch ook gewoon mensen’, zei ik vergoelijkend. ‘Mannen en vrouwen komen echt allebei van de aarde, niet van Mars of Venus of Jupiter of weet ik waarvandaan. De overeenkomsten tussen mannen en vrouwen die op zoek zijn naar een partner zijn veel groter dan hun verschillen, want in essentie willen ze hetzelfde, namelijk ook geliefd en geaccepteerd worden en niet geclaimd.’ ‘Dus..,’zei ze. ‘Wat moet ik dan doen?'. ‘Ik zou het bespreken en het dan een beetje op zijn beloop laten. Als en voor zover je dat vanuit je gevoel kunt natuurlijk. Hij is zo te voelen al aan het afbouwen. Eigenlijk moet je hem loslaten, en op het moment dat je dat vanuit je gevoel kunt, heb je kans dat hij terug komt. En als je voelt dat je dat vanuit je gevoel niet kunt heb je een bijbedoeling iets met hem te willen hebben. Want uiteindelijk heb je hem alles bij elkaar nog geen 24 uur feitelijk meegemaakt, dus dan ben je met projecties bezig. En dan zie ik het somber in, want de liefde doet niet aan bijbedoelingen. Ten minste niet voor lang.’

Hoe het eindigde.

We praatten nog even door en rondden toen het gesprek af waarna ze vertrok. Een tijdje hoorde ik niets, toen kreeg ik na een week of drie een mailtje. Ze had met hem gesproken en het op zijn beloop proberen te laten maar het kreeg toch allemaal geen vervolg. Hij had niet het gevoel dat ze heel erg bij elkaar zouden passen verder, want ondanks de eerste leuke tijd had hij het gevoel dat ze te veel verschilden in de tijd die ze met elkaar wilden doorbrengen en dus leek het hem beter om elkaar maar niet meer te zien. ‘Ik heb het gevoel dat het mijn eigen schuld is', schreef ze, ‘ en dat doet misschien nog wel meer pijn dan het feit dat ik hem niet meer zie. Want ik moet zeggen dat nu ik hem al een tijdje niet meer gezien heb, ik toch ook al wel dingetjes aan hem zag die ik niet zo leuk vond. Hij rookt bijvoorbeeld, en als arts vind ik dat heel moeilijk om mee om te gaan. Bovendien staat ie op een bepaalde manier in het leven waar ik eigenlijk niets mee heb. Maar het feit dat ik het zelf zover heb laten komen, dat vind ik wel heel jammer. Ik had inderdaad achteraf niet zo snel de relatie aan moeten gaan met hem, maar hoe ik het dan precies wel had moeten doen, vind ik nog moeilijk me voor te stellen.’Ik schreef terug dat het heel jammer was dat het zo was gelopen, maar dat het fijn was dat ze het gevoel had er iets van te hebben geleerd en dat het verstandig was eerst de gesprekken te continueren. Aldus geschiedde en daar kwam vooral uit voort dat ze bang was dat het niet ging lukken, omdat ‘alle leuke mannen op haar leeftijd op waren.’ Dit maakte dat zij een vrij ambigue houding naar mannen had ontwikkeld: enerzijds vielen veel mannen af omdat ze … vrij waren (en alle leuke mannen waren immers bezet dus vrije man = niet leuke man), anderzijds maakte dat als er één door de initiële ballotage heen kwam, ze veel te snel wilde gaan, wat maakte dat de liefde ‘moest moeten.’ Gewapend met inzicht na enkele gesprekken wie emotioneel bij haar paste en waarom, alsmede het besef dat er altijd leuke mannen en vrouwen single zijn (een uitspraak die ik op een paar miljoen singles makkelijk kan bewijzen), ging zij wederom het dating avontuur aan, maar nu met een heel ander zelfbewustzijn. Dit maakte verschil en reeds na enkele maanden ontmoette zij haar latere partner.

Vorige pagina